حضرت فاطمه سلام الله علیها در آداب روزه‌دار می‌فرماید:

« مَا یَصْنَعُ الصَّائِمُ بِصِیَامِهِ إِذَا لَمْ‏ یَصُنْ‏ لِسَانَهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوَارِحَهُ؛

حق روزه را ادا نکرده زمانیکه زبان و گوش و چشم و اعضای بدنش را نگهداری نکرده است.»

 (بحار الأنوار، ج‏93،ص295)

یعنی روزه یک مسمای واقعی از کل خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها و مبطلات دیگر و اجتناب از گناهان و معصیت خداوند می باشد، زیرا روزه‌دار بدون پرهیز از تمامی محرمات روزه واقعی را در خویش تحقق نبخشیده است.

بیاییم اعضای بدن هم روزه‌دار باشد.

اگر کسی بر این باور باشد که موجودی فوق طبیعی جهان را با طرحی عظیم آفریده است و معتقد باشد که انسان، بخشی از یک هدف بزرگ یعنی در گستره نظام آفرینش است، از منظری والاتر و دقیق‌تر به زندگی نگریسته است. با این نگاه می‌توان کلام حضرت علی علیه السلام را درک کرد که فرمود:

وَ اللَّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الْأَقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلَاکِهَا عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللَّهَ فِی نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جِلْبَ شَعِیرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ{1}

سوگند به خدا، اگر همة کره زمین را با آنچه که زیر افلاک آن است به من بدهند که خدا را با گرفتن پوست جوی از دهان مورچه‌ای معصیت نمایم، چنین کاری را نخواهم کرد.

{1} نهج البلاغه، 347، خطبه 224.

باید از زندگی آموخت که:

از دیروز تجربه

            از امروز بهره

                           به فردا امیدوار بود. 

امام صادق علیه‌السلام  ـ در حضور سدیر ـ فرمود :

خداوند هرگاه بنده ای را دوست بدارد او را در بلا غوطه ور می سازد.

ای سدیر! ما وشما روز وشبمان را با بلا سپری می کنیم.

                                                                 الکافى : 2/253/6.

شخصی بر سر قبر پدرش با فرزند درویشی مناظره می‌کرد.

 و می‌گفت ما پدرمان را داخل صندوق مخصوص گذاشتیم،

 لباس خوب پوشاندیم، از سنگ‌های گران قیمت استفاده کردیم و ....؛

ولی پدر تو هیچ چیز ندارد فقط بر رویش خاک ریخته‌اید.

درویش‌زاده گفت: تا پدر تو از زیر آن سنگ‌ها به خود بجنبد

پدرم به بهشت رفته است.

بنده گر خواست ببیند رخ مولایش را 

باید از اشک بشوید همه سیمایش را

گر میسر نشود بوسه زدن پایش را

هر کجا پای نهد بوسه دهد جایش را

تا شب شیعه را تو روز کنی

مادرت روز و شب ، دعات کند

گر چه دانم که دیر می‌آیی

دیر آییّ و شیر می‌آیی

بخت، امروز حلقه بر در زد

آمد و بر سرای دل، سر زد

پانزده روز رفته از ماه‌ست

وز افق ماهِ چارده سر زد