اگر کسی بر این باور باشد که موجودی فوق طبیعی جهان را با طرحی عظیم آفریده است و معتقد باشد که انسان، بخشی از یک هدف بزرگ یعنی در گستره نظام آفرینش است، از منظری والاتر و دقیق‌تر به زندگی نگریسته است. با این نگاه می‌توان کلام حضرت علی علیه السلام را درک کرد که فرمود:

وَ اللَّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الْأَقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلَاکِهَا عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللَّهَ فِی نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جِلْبَ شَعِیرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ{1}

سوگند به خدا، اگر همة کره زمین را با آنچه که زیر افلاک آن است به من بدهند که خدا را با گرفتن پوست جوی از دهان مورچه‌ای معصیت نمایم، چنین کاری را نخواهم کرد.

{1} نهج البلاغه، 347، خطبه 224.