خداوند موجودات فراوانی را به لباس وجود آراسته است. هر موجودی نسبت به خود از اهمیت بالایی برخوردار است. اما وقتی این موجودات را به هم می‌سنجیم تنها موجودی که در میان تمام موجودات ارزش والایی دارد «انسان» است.

تمام ویژگی‌هایی که سایر موجودات دارا هستند خداوند حد اعلای آن را در انسان قرار داده است مگر نعمت عقل که به طور اختصاصی به انسان هدیه نمود. [1]

« وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنی‏ آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلى‏ کَثیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضیلا؛ و به یقین فرزندان آدم را گرامى داشتیم؛ و آنان را در خشکى و دریا، (بر مرکب‏ها) سوار کردیم؛ و آنان را از پاکیزه‏ها روزى دادیم؛ و ایشان را بر بسیارى از کسانى که آفریدیم، کاملًا برترى دادیم‏.» (اسرا/70) که با نعمت عقل کرامت را به انسان عطا نمود.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج13، ص156.

هیچ دینی همچون اسلام، نویدبخش سعادت پیروان خود نیست؛ و آن را جوهر دین معرفی می‌کند. از امام محمدباقر(علیه‌السلام) روایت شده که فرمود : «مگر دین جز محبت است؟» و خداوند متعال می‌فرماید:« حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ» (حجرات/7) [خدا] ایمان را براى شما دوست‏داشتنى گردانید و آن را در دلهاى شما زیبا ساخت.
بنابراین دوستی برای خداوند متعال پایه و محور زندگی انسان مسلمان و شالوده همه محبت‌ها و دوستی‌های دیگر است لذا حتما باید از هر دوستی و محبّت دیگری در زندگی وی، شدیدتر و بیشتر باشد. بدینگونه است که محبّت برای خدا باید فراتر از محبت آدمی به فرزندان و پدر و مادر و کار و کاسبی‌اش باشد: « وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ» (بقره/165) ولى کسانى که ایمان آورده‏اند به خدا محبت بیشترى دارند.
این محبت همچون اطاعت و فرمانبری، قاطع، مطلق و بی هیچ قید و شرط، مؤثر و بنیادی است. خداوند متعال می‌گوید :« یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنکُمْ»(نساء/59) ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیای امر خود را [نیز] اطاعت کنید.
بدین ترتیب اطاعت از اولیای امر پس از رسول خدا در پیوند با اطاعت از خدا و رسول قرار می‌گیرد و حکم همان اطاعتی را دارد که برای خدا و رسول بر مؤمنان فریضه شده و پس از رسول خدا نیز به اولیای امر انتقال می‌یابد.
برترین سرچشمه‌های محبت در دل آدمی، محبت به خدا و برای خدا و دوستی متقابل با دیگران است. در این رابطه از امام محمدباقر (علیه‌السلام) روایت شده که فرمود:«اگر خواسته باشی بدانی که خیری در تو وجود دارد به قلب خود نگاه کن و ببین اگر اهل طاعت خداوند عزوجل را دوست می‌دارد و با معصیت‌کارانش دشمنی می‌ورزد بدان که در تو خیر هست و خداوند ترا دوست می‌دارد ولی چنانچه با اهل طاعت خداوندی دشمنی می‌ورزد و معصیت‌کارانش را دوست می‌دارد بدان که خیری در تو نیست و خداوند نیز ترا دوست نمی‌دارد و آدمی همراه با آنی است که دوست می‌دارد.»
بنابراین محبت برای خدا و دشمنی برای خدا، معیار و مقیاس دقیقی برای شناخت خلوص و پاکی دلها برای خداوند متعال است.

همه انسان‌ها اگر به وجدان خود مراجعه کنند پاسخ خواهند داد که جهان دارای خالقی است و او پرورش دهنده و هدایت‌گر است« وَ لَئِنْ‏ سَأَلْتَهُمْ‏ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّى یُؤْفَکُونَ؛ و اگر از آنها بپرسى: چه کسى آسمان‏ها و زمین را آفریده، و (منافع) خورشید و ماه را مُسخَّر کرده است؟ حتماً مى‏گویند: خدا؛ پس چگونه (از حق) بازگردانده مى‏شوند؟»(عنکبوت/61) گرایش به حقّ، فطرى است و انحراف مشرکان خلاف فطرت و به خاطر القائات بیرونى است. «یُؤْفَکُونَ» به صورت مجهول آمده که به معناى به انحراف کشیده شدن است، گویا القاى خارجى آنان را به انحراف مى‏کشد.[1]

ادامه مطلب...