در روایات ما آمده که «الفَقرُ هو الموتُ‏ الأکبَرُ؛ فقر، مرگ بزرگ است» برای اینکه مرگ نابودى زندگى و باطل شدن نیروهاى جسمى و حیاتى را به دنبال دارد. (نهج البلاغه، صبحی صالح، ص500.) این حدیث مرا به یاد حادثه‌ای دلخراش انداخت که «فقر» سبب جان دادن سه تن از اعضای یک خانواده شد. خبر بدینگونه بود که «سه شنبه شب گذشته که هوا ناگهان سرد شد، ساکنان خانه‌ای بسیار محقر در گرگاب اصفهان که هیچ امکانات گرمایشی نداشته است، از شدت سرما به خود می‌لرزیدند. پدر 42 ساله خانواده، تنها وسیله‌ای که برای گرم کردن همسر34 ساله و دختر10 ساله‌اش در خانه یافت، گاز پیک نیکی بود. صبح روز بعد، همسایه‌ها جسد این سه نفر را یافتند.» (سایت الف روز یکشنبه هفدهم آذر ماه) با این وضعیت کلام دیگر حضرت نیز نور افشانی می‌کند آنجا که می‌فرماید: «القبر خیر من الفقر؛ قبر (مردن و دفن شدن) بهتر از فقر است» ( کافی، ج 8، ص18.) زیراکه در قبر جسد آدمى دفن مى‏شود ولى در گودال‌هاى فقر هر چه آدمى نیرو و شایستگى و موهبت دارد دفن مى‏گردد و استعدادها شکوفا نمی‌شوند تا بتواند هم خود و هم جامعه را به ترقی وادارد.