«یَوْمَ نَدْعُواْ کُلَّ أُنَاسِ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتىِ‏ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُوْلَئکَ یَقْرَءُونَ کِتَابَهُمْ وَ لَا یُظْلَمُونَ فَتِیلًا وَ مَن کاَنَ فىِ هذِهِ أَعْمَى‏ فَهُوَ فىِ الاَخِرَةِ أَعْمَى‏ وَ أَضَلُّ سَبِیلًا؛ (یاد کن) روزى را که هر (گروهى از) مردم را با پیشوایشان فرا مى‏خوانیم و هر کس نامه (عمل)ش به دست راستش داده شود، پس آنان نامه (اعمال)شان را (با شادى) مى‏خوانند و کم‏ترین ستمى نخواهند شد. و[لى‏] هر کس در این (جهان) کور(دل) باشد، پس او در آخرت (نیز) کور(دل) و گمراه‏تر است.»1

برخورد مردم با امام: 1.تبعیت کردن

                2.تبعیت نکردن

 گروهی که امام را شناختند و تبعیت کردند در قیامت نامه عملشان را به دست راست می‌دهند. گروه دوم گروهی هستند که در دنیا از شناخت امام و پیشوای حقیقی محروم بودند و اطاعتی نداشته‌اند در آخرت نیز کورتر و گمراه‌تر خواهند بود. (پیروی نکردن از امام در دنیا برابر است با کوری در دنیا و آخرت.)

علامه طباطبایی در این باره می‌فرماید: « مراد از امام هر طائفه، آن کسى است که مردم به پیشواییش تن در داده باشند، حال چه اینکه امام حق باشد و چه امام باطل. 

...علاوه بر این کلمه" بامامهم" مطلق است، و مقید به امام حق که خدا او را هادى به امر خود قرارش داده باشد نشده، و مقتداى ضلالت عین مقتداى هدایت امام خوانده شده و سیاق ذیل آیه و آیه دومى هم مشعر بر این است که امامى که روز قیامت خوانده مى‏شود آن کسى است که مردم او را امام خود گرفته باشند و به او اقتداء کرده باشند. نه آن کس که خداوند به امامتش برگزیده باشد، و براى هدایت به امرش انتخاب کرده باشد، چه اینکه مردم هم او را پیروى کرده باشند و یا کنارش زده باشند.
پس ظاهر این مى‏شود که مراد از امام هر طائفه، آن کسى است که مردم به پیشواییش تن در داده باشند، حال چه اینکه امام حق باشد و چه امام باطل.»2

این آیه نیز ما را به این تبعیت دعوت می‌کند تا با پیروی از امام زمان خود در قیامت جزء دریافت کننده‌گان نامه عمل با دست راست خویش باشیم. 

------------.-------------

1. (اسرا/71-72)

 2.المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏13، ص: 166