چرا در هنگام شنیدن ذکر«قائم» از جا بر می‌خیزیم؟

سُئِلَ الصادقُ علیه السّلام عن سببِ القیامِ عندَ ذِکْرِ لَفْظِ القائِمِ مِن ألقابِ الحُجّةِ. قال: لِأنَّ‏له‏غَیبَةًطولانیةً،

و مِن شِدَّةِ الرَأْفَةِ إلى أَحِبَّتِهِ یَنظُرُ إلى کلِّ مَن یَذکُرُهُ بهذا اللَقَبِ المُشعِرِ بِدُولَتِهِ و الحَسرَةِ بِغُربَتِهِ، و مِن تَعظیمِهِ أن یَقومَ العَبدُ الخاضِعُ لِصاحِبِهِ عِندَ نَظَرِ المَولى الجلیلِ إلیهِ بِعَیْنِهِ الشَریفَةِ، فَلْیَقُمْ و لْیَطْلُبْ مِن اللّهِ جَلَّ ذِکْرُهُ تَعْجیلَ فَرَجِهِ.

از امام صادق علیه السلام در مورد سبب برخاستن به هنگام شنیدن نام «قائم» از لقب‌های حضرت حجت پرسیدند، در پاسخ فرمودند: زیرا برای آن حضرت غیبتی طولانی هست و از شدت محبتی که به دوستانش دارد، هر کس آن حضرت را با این نام (قائم) یاد کند به سوی او نگاه می‌کند، زیراکه این لقب یادآور دولت حق ایشان و اظهار تاثر از روزهای غربت آن حضرت در زمان غیبت می‌باشد.

از نشانه‌های احترام این است هنگامی که مولای بزگواری به طرف غلام مؤدب و خاضعی نگاه محبت‌آمیز کند، بلند شود و احترام کند و تعجیل فرج آن حضرت را از خداوند طلب نماید.

الزام الناصب، ج1، ص249.